کد مطلب:36636 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:121
وقتی كه ما به اسلامیت، به خداپرستی و به قدسی بودن فكر می كنیم در درجه اول باید به زیبا بودن روح بیندیشیم. این زیبایی روح به زیبایی اجتماع خواهد انجامید. فرد متشرع نباید از زیباییها بگریزد. در تاریخ فرهنگ ما همواره این تصور وجود داشته است كه اندوهناكی و گریانی علامت دینداری است و نشاط و زیبادوستی و گشاده رویی، نشانه ی بی پروایی و دوری از خداست. این تصورات باطل باید جای خود را به این اندیشه های حق بدهد كه خدا زیباست و همه چیز را زیبا آفریده است[1] و این زیباییها با آدمیت آدمی نسبت و پیوند وثیق دارند، بنابراین انسانی به خدا نزدیكتر است كه روحا زیباتر است و انسانی كه زیباتر است خدا نزد او حاضرتر است. و همین است سر آنكه پاره ای از صوفیان ما چنین جمال پرست بودند و گاه كارشان به تفریط هم می كشید. [صفحه 163]
شرط اسلامی شدن جامعه و دانشگاهها كه این همه در محافل خصوصی و عمومی از آن سخن می رود، این است كه زیبایی و هنر از در و دیوار آن ببارد. بنده بارها شاهد بوده ام كه در نشست های گوناگون در باب اسلامی كردن دانشگاهها، همه جا سخن این بوده است كه دختران باید حجاب خود را رعایت كنند، یا اموری از این قبیل. آیا فقط اجرای احكام عبوس فقهی علامت اسلامیت است؟ هیچ گاه بر این نكته مهم تاكید نرفته است كه شرط مسلمانی و خداپرستی، زیباپرستی هم هست. خداوند زیباست و اگر كسی از درك زیبایی او حظی نبوده باشد، چه بهره ای از خداپرستی یافته است؟ پرستشی كه فقط به داعی خوف باشند، پرستش تام نیست، گرچه مقبول است و آدمی را از جهنم می رهاند، اما بهشت بسی فراتر از این مرتبه است.
صفحه 163.